سریال تلویزیونی سنجرخان در 26 قسمت با پخش از شبکه یک سیما، میهمان هموطنان ایرانی از قاب تلویزیون بود. عوامل و تهیه کننده این سریال در کردستان بر اساس گفته های خودشان هر چه داشتند، گذاشتند، تا همچنان که میزبانانی خوش قلب هستند، میهمانانی حوصله سر بر هم نباشند.
سنجرخان به عنوان یک سریال تاریخی؛ به گواه بسیاری از ناظران وظیفه اش را انجام داد و یک قهرمان ملی کمتر دیده شده را به ایرانیان معرفی کرد. قهرمانی از سنندج، قهرمانی از کردستان که تا آخرین نفس در مقابل تجاوز دشمن خارجی ایستاد و از وجب به وجب این خاک دفاع کرد. قهرمانی هم عصر با میرزا کوچک خان.
هرچند سناریوی این سریال از غنا و عمق زیادی برخوردار نبود و همه نقش های هنری آن نتوانستند با مخاطب ارتباط مانا برقرار کنند اما به لحاظ پدیدارشناسی تجربه ای نو و موفق بود.
اینکه در شبکه استانی کردستان چنین سریالی با این کیفیت تولید شده بود جای تقدیر دارد واز اینکه اولین سریال صد در صد بومی استانی بود از دیگر امتیازات آن است.
آنچه که از همه مهم تر است؛ «بومی پوشی» کاملا همگون با فرهنگ و آداب و سنن مردم منطقه در عصر سنجرخان و معرفی مناسب فرهنگ غنی کُردهای آن عصر است. گریم و شکل دهی به نقش های سریال امتیاز بالایی داشت با توجه به هنرمندان ارزشمند کردستانی در این سریال خصوصا استاد قطب الدین صادقی که یکی از مفاخر هنر و فرهنگ کردستان است به غنای سریال افزوده است.
مطمنا دیدگاه های کارشناسی فرهنگی این استاد هنرهای تجسمی در گریم و پوشش مناسب شخصیت های سریال دخیل بوده است. حضور هنرمندان برجسته ای مانند فرشید گویلی و پیام دهکردی و… بر وزن سریال افزوده بود.
در سریال های غیر کارشناسی وقتی به سرزمین و فرهنگ کُردی وارد می شوند. نوع پوشش و دیالوگ ها و حتی رنگ لباس ها و شیوه بستن دستار و شال کُردی و حرکات تصنعی تفنگچی با نوع اسلحه و حمایل، قبل از تاثیر گذاری بر مخاطب به نوعی فرهنگ و ادب و پوشش و رفتار کُردها را به سخره می گیرند. اما سنجرخان جدای از برخی اشکالات در سناریوی آن؛ تمرین خوبی برای سریال های تاریخی قویتری می باشد که کردستان ظرفیت آن را دارد.
سنجرخان قدمی بزرگ در راه تولیدات فاخر و ماندگار در فرهنگ کُردی است و انتظار می رود با همت تولیدکنندگان متعهد، شاهد خلق آثار ارزشمندتری در حوزه هنر کُردی باشیم.
