امروزه اضطراب، در میان کودکان بسیار شایع است؛ لذا بیشتر اوقات اضطراب، صرفاً یک گرفتاری و اختلال است. “بارونز”(Barons) در سال(2006)، معتقد است كه اضطراب، می‌تواند زندگی کودکان را فلج كرده و به آن ها اجازه نخواهد داد آن گونه که می‌خواهند زندگی کنند.
“انجمن روانپزشکی آمریکا”( American Psychiatric Association) در سال(1994)، اضطراب در کودکان را، با یکی از نه اختلال اضطرابی تشخیص مي دهد كه شامل: اختلال اضطراب جدایی، اختلال وحشت زدگی، هراس از مکان هاي باز، اختلال اضطراب منتشر، اختلال اضطراب مفرط، هراس اجتماعی، هراس خاص، اختلال وسواس فکري – عملی، اختلال فشار پس از ضربه و اختلال فشار حاد مي باشد. در تمام این اختلال ها، اضطراب یک مشخصه ي مشترك دارد که به صورت واکنش هاي شناختی ویژه و ناپیوسته، واکنش هاي کار اندام شناختی فیزیولوژیک و رفتاري بروز می‌کند. آن چه که یک اختلال اضطرابی را، از دیگر اختلال ها متمایز می‌کند کانون اضطراب کودك است؛ “شوارتز و وادل”(Waddell & Schwartz) در سال(2014)، معتقد بودند كه کودکان زیادي به اختلال هاي اضطرابی دچار مي شوند، درمان هاي بالینی به تنهايي قادر نیستند همه ي آن ها را تحت پوشش قرار بدهند؛ بنابراین، برنامه ریزان، باید سرمایه گذاري هاي بیشتري را به بخش پیشگیري اختصاص دهند تا کودکان کمتري بيماري اضطراب مشکل زا را تجربه کنند. با بررسی نقش ژنتیک مشخص شد كه عوامل ارثی، مي توانند نقش مهم و بسزايي را در ايجاد اختلال هاي اضطرابی داشته باشند و مطالعات خانوادگی نيز نشان دادند که فرزندان بیولوژیک مادر مبتلا به اختلال هاي اضطرابی و تنش زا، بیشتر در معرض ابتلاي به بيماري اضطراب در دوران کودکی هستند.
